(Vintage) kerst bij Marie

beeld vtwonen Beeld
beeld vtwonen Beeld
Lees verder onder de advertentie
beeld vtwonen Beeld
beeld vtwonen Beeld

Kerstversiering is altijd een beetje een heikel punt voor mij. De plek van de kerstboom is, door de vorm van onze woonkamer, bijvoorbeeld een dilemma. Op de plek bij de achterdeur ziet hij eruit alsof hij naar binnen is geslopen en ieder moment weer kan vertrekken. En aan de voorkant naast de verwarming vergaat hij wel érg snel door de warmte. Het knaagt ook ieder jaar weer aan me dat al die opgekweekte kerstbomen na vier weken bij het vuil terechtkomen. Ik zette onze bomen de afgelopen jaren steeds in de achtertuin, maar aangezien ik zelf geen kerstbomenhandel wil beginnen, is dat ook niet houdbaar.

Lees verder onder de advertentie

Houdbare kerstboom

Een kleine, houdbare kerstboom wilde ik dus. En ik vond er ook een dankzij Lisanne, die me de naam van dit naaldboompje tipte. De kamerden of het tafeldennetje (alleen die naam al!) komt oorspronkelijk uit Australië en is een van de enige naaldbomen die je binnen kan houden (dit klinkt alsof het over een huisdier gaat, aaach). Dit boompje speelt nu voor kerstboom en de rest van het jaar is het gewoon een kamerplant. Ik vind het een topoplossing.

De kruk

Achter de kruk waar mijn tafeldennetje op staat zit ook een leuk verhaal. Iris, een Zeer Onverschrokken blogvriendin, trok hem voor mij, na een avondje uit, uit een zeecontainer met grof vuil. Zo’n container waar je op moet klimmen om überhaupt te kunnen zien wat erin ligt. Nu vraag je je natuurlijk af waarom we dat wilden weten. We hadden geen Lara Croft-ambities of iets dergelijks, maar er hing een stoel over de rand die onze nieuwsgierigheid wekte. En nee, we waren zeer zeker niet dronken. Dronken en dumpster diven gaan nooit samen.

Ik verfde de kruk donkergroen en roze. De strikken zijn van HEMA, net als de gouden ‘merry’ letters en de witte pinwheels boven de tafel. Achter de kerstboom hangt een analoge foto die ik, geheel geïnspireerd op deze prachtige analoge foto van Anki, een zomer geleden maakte.

Lees verder onder de advertentie

Roze Nijntjes boom

Naast het tafeldennetje staat ook traditiegetrouw de roze boom met Nijntjes in de woonkamer. Die had ik al voor onze dochter geboren werd, want stiekem ben ik zelf ook gek op roze kerstbomen met Nijntjes. De Nijntjes kon je ooit eens sparen bij Bruna. Op raadselachtige wijze heb ik destijds wel 20 Nijntjes verkleed als heks op een bezemsteel bij elkaar gespaard, maar niet veel andere figuurtjes (is dat een wetmatigheid ofzo?). Ik heb mijn verzameling uiteindelijk uitgebreid op de Verzamelaarsbeurs die twee keer per jaar in Utrecht plaatsvindt (een hele dikke tip voor als je eens lekker vijf Jaarbeurshallen gevuld met alleen maar schatten wil doorspitten óf ook een Nijntjesboom wil).

Versieren maar

Het versieren van het huis verloopt dit jaar, kortom, behoorlijk naar tevredenheid. Tot slot: ik deelde al eerder hier op vtwonen mijn liefde voor glaswerk in alle soorten en maten. Bij een kringloopwinkel vond ik afgelopen zomer een schap (!) gevuld met gekleurd glas. Ik nam de meest bijzondere stukken mee, zoals het blauwe lampolieglas en het gele bakje. Ze zijn prachtig om theelichtjes in te branden. Zet gekleurd glas bij voorkeur tegen een witte achtergrond, of op een plek waar de zon er doorheen kan schijnen. Dan zijn ze op hun mooist. Veel versierplezier gewenst de komende weken!

Marlous van Oh Marie

Marlous Snijder heeft een neus voor kringloopschatten. Wat een ander weg doet, is voor haar een bron van inspiratie. Op vtwonen.be/ohmarie deelt ze haar recente vondsten én hoe je ze integreert in je interieur. En beloofd: het zijn kringloopschatten die iedereen vinden kan. Anders is de lol er al gauw af natuurlijk. Marlous is hoofdredacteur van Oh Marie!, dé tegendraadse blog voor de creatieve geest. Op haar blog vind je wekelijks inspiratie op het gebied van styling, vintage, fotografie en lifestyle geleverd door Marlous in samenwerking met stylisten, fotografen, illustratoren en ontwerpers.

Lees verder onder de advertentie

Bron: Tekst en fotografie Marlous Snijder