Natuurlijk tuinieren
Het is niet zo dat ik al jaren ijver voor permacultuur. Maar ik denk wel al jaren dat het toch eigenlijk zo logisch is om natuurlijk te tuinieren. Dat we het onszelf vaak erg ingewikkeld maken terwijl het zoveel eenvoudiger kan. Met voordelen voor alles wat leeft (dus ook voor lieveheersbeestjes en zo). Ik begrijp eigenlijk niet waarom er nog mensen zijn die ieder sprietje onkruid verwijderen. Of erger: die buiten de mieren bestrijden met gif. Gelukkig, steeds meer mensen nemen iets of veel over van het tuinieren volgens natuurlijke principes.
De tuin wordt gelukkig
Ik vind het een lelijk woord: permacultuur. Ik moet waarschijnlijk denken aan permafrost, dat betekent altijd kou. Permacultuur betekent, eenvoudig gezegd, dat er veel soorten planten op een stuk land mogen groeien. Variatie is gezond en natuurlijk. Hoe meer verschillende plantensoorten je in je tuin hebt (dus niet maar drie), hoe meer vlinders en bijen je lokt, hoe meer structuur en voedingsstoffen de bodem krijgt, enzovoort. Je geeft de natuur meer de ruimte om te doen waar ze goed in is en dat levert iets op.
Eigen natuurgebied
Het plaatje van de strakke designtuin past niet bij permacultuur. Maar het is ook zeker niet zo dat je er niks mee kan als je een liefhebber bent van 'strak', al vraagt dat wat creativiteit.In het oktobernummer van Tuinieren staat wat permacultuur inhoudt én wat je er zelf mee kunt doen. Je hoeft niet meteen alles om te gooien. Het is meer een manier van denken.
Ik ga het steeds leuker vinden om mijn tuin om te vormen tot een soort van natuurgebiedje. Het wordt nooit échte natuur, maar wel iets in die richting. De tuin doet veel werk nu zelf. Ik grijp af en toe in en plant eens iets bij. Het is niet zo dat zo'n tuin geen onderhoud vraagt. Het ligt er ook aan wat je mooi vindt. Ik wil geen tuin die één grote wildernis is, maar ik doe toch echt minder dan vroeger. Minder wieden en minder water geven. En ik heb minder gedoe met planten die niet willen, die ziek worden of mestschema's, om maar iets te noemen.
